Doodgewaande Broer Blijkt Toch in Leven
Iza Abazi, een man uit Bunschoten-Spakenburg, had ruim twee jaar lang in de veronderstelling geleefd dat zijn familie in Kosovo was omgekomen. Het bericht had het hele gezin in diepe rouw gedompeld: zijn vader, moeder en broer zouden door militairen van het Joegoslavische leger zijn doodgeschoten, aldus de officiële berichten van het Rode Kruis.
Iza en zijn gezin waren vier jaar eerder uit Kosovo gevlucht, weg van het geweld dat hun land verscheurde. Ze kwamen in Nederland terecht, in Bunschoten-Spakenburg, waar ze hun leven langzaam weer opbouwden. Hun vluchtelingstatus was nog in afwachting, totdat Iza kort daarvoor eindelijk zijn verblijfsstatus kreeg en zijn gezin officieel mocht blijven. Het leven leek eindelijk in rustiger vaarwater te komen, hoewel de pijn van het verlies van zijn familie nooit helemaal weg zou gaan.
Elke dag keek Iza op de televisie naar het nieuws uit Kosovo en Albanië, hopend op een teken, een bericht, iets wat hem dichter bij de waarheid zou brengen. Twee weken geleden gebeurde het onverwachte: op een Duitse zender zag Iza iets wat zijn wereld op zijn kop zette. Hij zag daar, in een documantaire zijn broer de grens oversteken naar Albanië, en na lang zoeken en navragen bleek hij in een vluchtelingenkamp in Albanië, zijn broer Ramiz, die hij al die tijd voor dood had gehouden. Zijn broer, die tijdens de chaos van de oorlog was gescheiden van het gezin, was niet dood, maar in leven! Ondanks alles, ondanks de verschrikkingen die hij had doorgemaakt, was Ramiz ergens in Albanië ondergedoken.
Iza’s ontroering was zo groot dat de tranen over zijn wangen stroomden, terwijl hij in stilte het nieuws tot zich nam. Zijn buurman, Mike van de Beek, hoorde Iza op dat moment zelfs gillen van ongeloof, zo groot was zijn vreugde en shock. Dit was het moment waarop alles begon te veranderen, een moment van hoop na zoveel ellende.
Mike, die goed bekend was in Albanië en er diverse contacten had, besloot onmiddellijk te helpen. Hij nam contact op met Iza’s broer, Adam Abazi, die inmiddels in Hoorn woonde en ook een verblijfsstatus had. Adam was bereid om naar Albanië te reizen om zijn verloren familie op te zoeken. En zo begon een avontuur dat het leven van de Abazi-familie voor altijd zou veranderen.
Na drie dagen kreeg Mike een telefoontje. Het was het telefoontje waarop Iza zo had gehoopt, maar nooit durfde te geloven: niet alleen Ramiz was gevonden, maar ook de rest van de familie. Zijn moeder, zijn broer’s vrouw, hun dochtertje van dertien, en zelfs een schoonzus met een ziek baby van negen maanden – zij waren allemaal gevonden, veilig, maar zwaar getraumatiseerd door de oorlog en de ontberingen die ze hadden doorgemaakt. Hoe was dit mogelijk tussen al die duizende vluchtelingen. Ilir een bekende van Mike was op zoektocht gegaan en belde ons met dit blijde bericht.
Dit was het startschot voor een actie die niet alleen hun familie weer bij elkaar zou brengen, maar ook de kracht van saamhorigheid in de Nederlandse gemeenschap zou laten zien. Met de hulp van het dorp Bunschoten-Spakenburg, werden er razendsnel hulpgoederen ingezameld. In supermarkten werd voedsel en kleding verzameld, en een vrachtwagen met trailer werd gehuurd. Mike en zijn vriend Achmed Bulut maakten zich klaar voor een lange reis naar Albanië.
Toen ze aankwamen in Albanië, werden ze geconfronteerd met een ongekend uitzicht: overal tenten waar mensen, kinderen en volwassenen, in de kou sliepen. Huizen in aanbouw, zonder ramen of deuren, werden bewoond door vluchtelingen die niets meer hadden dan hun leven. De situatie was erbarmelijk. De vrachtwagen met hulpgoederen werd bijna leeggeroofd door de wanhopige mensen die er alles voor zouden doen om iets te krijgen. Maar gelukkig konden Mike en Achmed met hulp van de lokale militairen de goederen verdelen en veiligstellen.
Vervolgens gingen ze naar de ambassade om visa aan te vragen voor de hele familie. Dit bleek een enorme bureaucratische uitdaging, maar uiteindelijk was het gelukt. De familie zou naar Nederland kunnen komen. Mike en Achmed kochten matrassen voor de lange reis en, in een non-stop rit van 34 uur, brachten ze de familie Abazi naar Nederland.
De burgemeester van Bunschoten-Spakenburg, Burgemeester Groen, was van de actie op de hoogte en had al beloofd dat er een woning voor de familie klaar zou staan als wij de familie mee zouden brengen. Maar bij de grens Nederland-Duitsland stuitten ze op een onverwachte uitdaging. De Marachaussee en politie, een dienst die vluchtelingen opvangt, wilde hen naar het AZC van Zevenaar brengen. Maar na een telefoontje met de burgemeester was het duidelijk: Mike en Achmed mochten hun reis vervolgen, naar huis, naar Bunschoten-Spakenburg, waar de familie eindelijk zou herenigd worden.
Bij aankomst in Bunschoten-Spakenburg was de euforie enorm. Tranen van geluk, ongeloof en immense blijdschap vulden de lucht toen Iza zijn doodgewaande broer in zijn armen sloot. Het was een ontroerend moment van hereniging, van dankbaarheid en van liefde, die alles overweldigde.
Dit verhaal van familie, van verlies, van hoop en van de kracht van gemeenschap zal voor altijd in de harten van diegenen die erbij betrokken waren blijven. Het toonde wat mensen kunnen bereiken als ze samenkomen, wanneer ze hun handen uitreiken naar elkaar, zelfs over grenzen van landen en culturen heen.
Dankbaarheid, liefde, en saamhorigheid waren de sleutel tot het succes van deze actie. Het was niet alleen de herontmoeting van een verloren familie, maar ook de herbevestiging van wat we als samenleving voor elkaar kunnen betekenen. Iza, Ramiz, en hun familie zijn voor altijd verbonden met de mensen die hen hebben geholpen, de mensen die samen een wonder hebben gecreëerd.
Dank je wel, Bunschoten-Spakenburg, voor alles wat jullie hebben gedaan. Jullie hebben niet alleen een familie herenigd, maar ook een gemeenschap van hoop en medeleven laten zien.
Diverse kranten hebben een bericht geplaatst.
