Danny van Boven: Een Dorpsverbondenheid die de Wereld Verandert
Het dorp Creil, verscholen in de Noordoostpolder, is niet groot, maar het heeft een hart zo groot als de horizon die het omringt. Dit bleek maar al te duidelijk toen het leven van een jonge man, Danny van Boven, onverwachts op zijn kop werd gezet. Danny was een vrolijke jongen, maar hij leed aan de ziekte van Duchenne, een slopende spierziekte die zijn leven al in een vroeg stadium onomkeerbaar zou veranderen. Wat zijn leven nog zwaarder maakte, was het verlies van de rolstoelbus die hem elke dag de vrijheid gaf om deel uit te maken van de wereld. De oude Renault Traffic, die zo belangrijk was voor het gezin, was niet meer door de keuring gekomen. Het was een bittere klap voor Danny, zijn vader en moeder. Maar wat ze niet wisten, was dat hun dorp, Creil, niet zou toestaan dat ze alleen zouden staan.
Danny’s vader, altijd een harde werker, maar in dit geval terneergeslagen door de situatie, wist niet meer wat hij moest doen. De bus, die al jaren deel uitmaakte van hun leven, was onmisbaar geworden. Zonder de bus konden ze niet meer op hun gebruikelijke manier omgaan met Danny’s ziekte. Er was simpelweg geen geld voor een vervangende bus, en de horizon leek somber.
Maar in Creil is er iets bijzonders aan de hand. Een dorp dat elkaar kent, dat niet aarzelt om voor elkaar op te komen. En dat was precies wat er gebeurde. Mike, een man uit het dorp, besloot dat dit niet het einde van het verhaal zou zijn. Hij nam het initiatief om een deur-aan-deur collecte te organiseren, en dit was het begin van iets wat niet alleen Danny zou helpen, maar de hele gemeenschap zou veranderen.
Mike ging met bedrijven praten, zocht naar mogelijkheden en vond een manier om het benodigde bedrag bij elkaar te krijgen. Het plan werd geboren: een tweedehands bus die volledig aangepast zou worden aan de behoeften van Danny. Maar dit was niet zomaar een bus; dit zou een project worden waar het hele dorp aan zou bijdragen.
Wat volgde, was een ongekend gebaar van saamhorigheid. Het hele dorp stond op zijn kop. Creil liet zien dat in tijden van behoefte geen enkele uitdaging te groot is als we elkaar de hand reiken. Lokale bedrijven boden hun hulp aan: de bus werd professioneel omgebouwd. Er kwamen oprijplaten, een lier, en de vloer werd voorzien van zeil om de rolstoel veilig te kunnen vervoeren. Zelfs een dvd-speler werd geïnstalleerd, zodat Danny onderweg filmpjes kon kijken – alles werd tot in de puntjes verzorgd. Maar dat was nog niet alles.
Faber Betonpompen, met Jacob als machinist, kwam in actie. De enorme betongiek van hun vrachtwagen werd naar de sporthal gereden, en daar begon het spektakel. Het dorp keek toe, honderd paar ogen gericht op wat er ging gebeuren. Een oude parachute, bewaard door een voormalig commando uit het dorp, werd over de “nieuwe rolstoelbus” geslagen. En onder de bezielende leiding van de machinist en met de blik van 90% van de bewoners van Creil als toeschouwer, werd de parachute met zorg en precisie van de nieuwe rolstoelbus afgehaald, alles gebeurde in perfect samenspel. Het was een moment dat de hele gemeenschap met elkaar verbond. Iedereen had zijn steentje bijgedragen, en het resultaat was iets waar iedereen ongelooflijk trots op was.
De dag waarop de bus werd gepresenteerd aan Danny, zijn ouders en zijn zusje, was een emotioneel moment. Wat begon als een simpel idee om een rolstoelbus te vervangen, was uitgegroeid tot een project van ongekende omvang. En het mooie was: het ging niet alleen om de bus, maar om de liefde die het dorp in het project had gestopt. Deze liefde gaf niet alleen vrijheid terug aan Danny, maar aan zijn familie. Het was niet alleen een fysieke vrijheid, maar een bevrijding van de zorgen en de wanhoop die hen hadden gekneld.
Er was een enorme opkomst, de televisies waren aanwezig, en de impact van de actie verspreidde zich snel. Het was hartverwarmend om te zien hoeveel mensen zich verbonden voelden met Danny en het gezin. De oprechte belangstelling, de vragen, de zorg, alles was doordrenkt van een enorme empathie. Dit was geen gewone actie; dit was een bewijs van de kracht van een gemeenschap die zich voor elkaar inzet. Eendracht maakt macht, en Creil was het levende bewijs daarvan.
Liefde was de sleutel. Liefde voor een jongen die ondanks zijn ziekte met zoveel kracht en moed het leven tegemoet trad. Liefde voor een gezin dat dagelijks worstelde met de zware uitdagingen van Duchenne. En liefde voor een dorp dat niet twijfelde, maar gewoon hand in hand stond om het leven van een van hen een stukje beter te maken.
En dus geven we de vrijheid terug. Niet alleen aan Danny, maar aan zijn zusje, zijn ouders, en aan iedereen die dit project heeft gesteund. Want dit was niet alleen Danny’s verhaal; dit was het verhaal van Creil, van een gemeenschap die geen grenzen kende als het ging om zorg voor elkaar.
Dank je wel, Creil. Dank je wel voor de liefde, de toewijding, en de onvergetelijke herinneringen die we met ons meedragen. Danny, je zult altijd in ons hart blijven, en je hebt ons laten zien hoe diep de kracht van gemeenschap kan gaan. Dit project was misschien een ‘bus’, maar de ware waarde was alles wat we samen hadden opgebouwd.
Ook de kranten waren van de partij en hebben er aandacht aan besteed.
