Het Begin van een Onvergetelijke Reis: Cancun, 2007

Het was het jaar 2007. Een gewoon vakantiejaar voor Inge en Mike, een gelegenheid om even alles los te laten en de zon op te zoeken. Wat we toen niet wisten, was dat deze vakantie onze levens op een onvoorziene manier zou veranderen.

We zaten op een prachtig resort in Cancun, Mexico, en genoten van een rustig ontbijt in de eetzaal. Het was een ochtend zoals vele andere, tot een ober met de naam Ananias onze tafel kwam bedienen. De ober glimlachte vriendelijk, maar wat hem speciaal maakte, was zijn naam.  Mike stelde een simpele vraag. “Dan heet uw vrouw zeker Zafira?” De ober, die uiteraard verbaasd was door deze opmerking, reageerde vriendelijk en vroeg: “En………., bent u ook Christen?” Dit leidde tot een gesprek dat ons hele avontuur in gang zou zetten.

Ananias nodigde ons uit om een keer naar zijn kerk te komen. Zijn kerk – een term die bij ons onmiddellijk beelden opriep van een warm, gezellig gebouw met een fijne gemeenschap. Maar toen we op een zondagmiddag in een taxi stapten om naar zijn “kerk” te gaan, realiseerden we ons al snel dat de werkelijkheid heel anders was.

Wat we aantroffen, was een eenvoudige constructie onder een golfplaten afdak. Er waren enkele simpele paaltjes die dienden als wanden, een paar houten kerkbankjes en overal lagen de resten van het straatleven: hondendrollen van zwerfhonden, vuil, en een totaal gebrek aan de voorzieningen die we gewend waren van kerken in Nederland. Wat wij zagen, was het begin van een droom – een kerk die langzaam opgebouwd moest worden. Een gemeenschap die hard werkte, maar die simpelweg de middelen niet had om verder te groeien.

We keken elkaar aan, diep onder de indruk van wat we daar zagen. Het was een moment van stilte, maar tegelijk van helderheid. We wisten dat dit onze kans was om iets te doen voor mensen die zoveel minder hadden, maar zoveel meer gaven dan we ons konden voorstellen.

Toen we terugkwamen op ons resort, zaten we nog steeds in gedachten bij wat we hadden gezien. We konden het beeld niet loslaten. De vastberadenheid in de ogen van Ananias, de eenvoud van wat we hadden gezien, en het gevoel van onvoltooide dromen gaven ons geen rust. We besloten contact te zoeken. Gedurende de weken die volgden, stuurden we e-mailtjes over en weer. We vroegen Ananias om een begroting van de kosten om de kerk af te bouwen. Hij reageerde, en al snel hadden we het financiële plaatje helder. Maar het was niet genoeg om alleen te kijken – we wisten dat we iets moesten doen.

Wat volgde, was een periode van ongelooflijke samenwerking en ondersteuning. We begonnen met een oproep naar bedrijven, vrienden, kerken en familie. We vroegen om bijdragen, groot en klein, en vroegen mensen om spullen te doneren voor een verkoop die we zouden houden in een leegstaand winkeltje op Urk. We waren overweldigd door de onvoorstelbare steun die we kregen. Het was hartverwarmend om te zien hoeveel mensen bereid waren te helpen, om samen de handen ineen te slaan voor dit bijzondere doel.

Binnen vijf weken was het benodigde bedrag bij elkaar. Het was ongelooflijk om te zien hoe een idee, een klein zaadje dat in ons hart was geplant, nu werkelijkheid begon te worden. We hadden een datum vastgelegd en alles was geregeld om naar Cancun te vliegen.

De reis naar Mexico was allesbehalve eenvoudig. We vlogen via Madrid, New York en Miami, voordat we eindelijk na 48 uur op de bestemming aankwamen. We waren uitgeput, maar de enorme motivatie en het besef van wat we daar zouden gaan doen, gaven ons de energie die we nodig hadden.

In Cancun aangekomen, gingen we direct aan de slag. We hadden contact gezocht met ruim 40 arbeiders, die bereid waren om hun handen uit de mouwen te steken en mee te helpen met de bouw van de kerk. De bedrijven van Cancun en de arbeiders die we ontmoetten, maakten het voor ons mogelijk om binnen zes weken een volwaardige, kant-en-klare kerk op te leveren. Het was geen wonderwerk, maar het voelde als een klein wonder in de manier waarop iedereen samenwerkte, hoe de hulpvaardigheid zich vermengde met de vastberadenheid van de mensen die we ontmoetten.

Deze ervaring heeft ons diep veranderd. We waren niet zomaar op vakantie geweest, we hadden geen luxe resorts bezocht of een week doorgebracht op een strand. Wat we hadden gedaan, was een stukje van onze ziel leggen in een project dat groter was dan wijzelf. We hadden de kans gekregen om iets voor anderen te doen, een gemeenschap te helpen die niets van ons had gevraagd, maar die alles had gegeven wat ze konden.

Wat begon als een eenvoudige vraag aan een ober, eindigde als een levensveranderend avontuur. Wat we achterlieten in Cancun was niet zomaar een gebouw, maar een symbool van hoop en samenwerking. En de herinneringen aan die tijd, het werk, de mensen en de diepe dankbaarheid die we daar ontvingen, zullen voor altijd in ons hart blijven.

We zijn ongelooflijk dankbaar dat wij dit project mochten realiseren, samen met al die mensen die ons steunden en ons geloofden. Het was een avontuur van geloof, liefde en vastberadenheid, en het heeft ons voor altijd veranderd.

Het Begin van een Onvergetelijke Reis: Cancun, 2007

Het was het jaar 2007. Een gewoon vakantiejaar voor Inge en Mike, een gelegenheid om even alles los te laten en de zon op te zoeken. Wat we toen niet wisten, was dat deze vakantie onze levens op een onvoorziene manier zou veranderen.

We zaten op een prachtig resort in Cancun, Mexico, en genoten van een rustig ontbijt in de eetzaal. Het was een ochtend zoals vele andere, tot een ober met de naam Ananias onze tafel kwam bedienen. De ober glimlachte vriendelijk, maar wat hem speciaal maakte, was zijn naam, Ananias. “Dan heet uw vrouw zeker Zafira?” zei Mike, De ober keek verbaasd door deze opmerking, maar reageerde vriendelijk en vroeg: “En, bent u ook Christen?” Dit leidde tot een gesprek dat ons hele avontuur in gang zou zetten.

Ananias nodigde ons uit om een keer naar zijn kerk te komen. Zijn kerk – een term die bij ons onmiddellijk beelden opriep van een warm, gezellig gebouw met een fijne gemeenschap. Maar toen we op een zondagmiddag in een taxi stapten om naar zijn “kerk” te gaan, realiseerden we ons al snel dat de werkelijkheid heel anders was.

Wat we aantroffen, was een eenvoudige constructie onder een golfplaten afdak. Er waren enkele simpele paaltjes die dienden als wanden, een paar houten kerkbankjes en overal lagen de resten van het straatleven: hondendrollen van zwerfhonden, vuil, en een totaal gebrek aan de voorzieningen die we gewend waren van kerken in Nederland. Wat wij zagen, was het begin van een droom – een kerk die langzaam opgebouwd moest worden. Een gemeenschap die hard werkte, maar die simpelweg de middelen niet had om verder te groeien.

We keken elkaar aan, diep onder de indruk van wat we daar zagen. Het was een moment van stilte, maar tegelijk van helderheid. We wisten dat dit onze kans was om iets te doen voor mensen die zoveel minder hadden, maar zoveel meer gaven dan we ons konden voorstellen.

Toen we terugkwamen op ons resort, zaten we nog steeds in gedachten bij wat we hadden gezien. We konden het beeld niet loslaten. De vastberadenheid in de ogen van Ananias, de eenvoud van wat we hadden gezien, en het gevoel van onvoltooide dromen gaven ons geen rust.

Terug in Nederland besloten we contact te zoeken via e-mail en we hadden veel vragen. Gedurende de weken die volgden, stuurden we e-mailtjes over en weer. We vroegen Ananias om een begroting van de kosten om de kerk af te bouwen. Hij reageerde, en al snel hadden we het financiële plaatje helder. Maar het was niet genoeg om alleen te kijken – we wisten dat we iets moesten doen.

Wat volgde, was een periode van ongelooflijke samenwerking en ondersteuning in de Noordoostpolder. We begonnen met een oproep naar bedrijven, vrienden, kerken en familie. We vroegen om bijdragen, groot en klein, en vroegen mensen om spullen te doneren voor een verkoop die we zouden houden in een leegstaand winkeltje op Urk. We waren overweldigd door de onvoorstelbare steun die we kregen. Het was hartverwarmend om te zien hoeveel mensen bereid waren te helpen, om samen de handen ineen te slaan voor dit bijzondere doel.

Binnen vijf weken was het benodigde bedrag bij elkaar. Het was ongelooflijk om te zien hoe een idee, een klein zaadje dat in ons hart was geplant, nu werkelijkheid begon te worden. We hadden een datum vastgelegd en alles was geregeld om naar Cancun te vliegen.

De reis naar Mexico was allesbehalve eenvoudig. We (Lub Loosman en Mike) vlogen via Madrid, New York en Miami, voordat we eindelijk na 48 uur op de bestemming aankwamen. We waren uitgeput, maar de enorme motivatie en het besef van wat we daar zouden gaan doen, gaven ons de energie die we nodig hadden.

In Cancun aangekomen, gingen we direct aan de slag. We hadden contact gezocht met 40 arbeiders, die bereid waren om hun handen uit de mouwen te steken en mee te helpen met de bouw van de kerk. De gemeenschap van Cancun en de arbeiders die we ontmoetten, maakten het voor ons mogelijk om binnen zes weken een volwaardige, kant-en-klare kerk op te leveren. Het was geen wonderwerk, maar het voelde als een klein wonder in de manier waarop iedereen samenwerkte, hoe de hulpvaardigheid zich vermengde met de vastberadenheid van de mensen die we ontmoetten.

Deze ervaring heeft ons diep veranderd. We waren niet zomaar op vakantie geweest, we hadden geen luxe resorts bezocht of een week doorgebracht op een strand. Wat we hadden gedaan, was een stukje van onze ziel leggen in een project dat groter was dan wijzelf. We hadden de kans gekregen om iets voor anderen te doen, een gemeenschap te helpen die niets van ons had gevraagd, maar die alles had gegeven wat ze konden.

Wat begon als een eenvoudige vraag aan een ober, eindigde als een levensveranderend avontuur. Wat we achterlieten in Cancun was niet zomaar een gebouw, maar een symbool van hoop en samenwerking. En de herinneringen aan die tijd, het werk, de mensen en de diepe dankbaarheid die we daar ontvingen, zullen voor altijd in ons hart blijven.

We zijn ongelooflijk dankbaar dat wij dit project mochten realiseren, samen met al die mensen die ons steunden en ons geloofden. Het was een avontuur van geloof, liefde en vastberadenheid, en het heeft ons voor altijd veranderd.

Er zijn nog veel meer filmpjes te vinden via YouTube onder de naam: “Stichting HUN: Kerkactie Mexico 2007“