Een Rit van Hoop en Verdriet
Op 24 februari 2022 begon de verschrikkelijke invasie van Rusland in Oekraïne. Wat een vredig land was, werd in één klap een oorlogsgebied, met verschrikkelijke gevolgen. Verdriet, ontwrichte families, duizenden doden en miljoenen mensen die hun thuis moesten verlaten. Het was een wereld die zich voor onze ogen in duisternis hulde. Niemand had kunnen vermoeden dat de oorlog zo’n impact zou hebben, niet alleen op Oekraïne, maar op de hele wereld.
Voor de mensen in Oekraïne was de werkelijkheid onvoorstelbaar. Gewone mensen, gezinnen, vaders, moeders, kinderen, werden plotseling geconfronteerd met de dood, de vernietiging en de angst voor de toekomst. Terwijl we hier in Nederland rustig door het dagelijks leven gingen, keken we machteloos naar de beelden van de ellende die onze televisie schermen vulden. Maar de menselijkheid die we zagen in de reactie van mensen, de bereidheid om te helpen, bracht ook licht in deze donkere tijden.
In Emmeloord, en in de omliggende dorpen, kwam er snel een oproep tot actie. De gezamenlijke kerken van Emmeloord en omgeving organiseerden een inzameling van hulpgoederen voor de mensen in Oekraïne. Het was de eerste stap, maar het was duidelijk dat meer nodig was. Het was niet genoeg om alleen maar te kijken; we moesten iets doen. En dus werd besloten om een caravan van hulpgoederen naar Oekraïne te sturen.
Met de handen ineengeslagen, verenigde een groep vrijwilligers zich om de nodige spullen bij elkaar te verzamelen. Alles werd gegeven: dekens, kleding, medicijnen, babyvoeding, hygiëneproducten. De bus werd letterlijk afgeladen met benodigdheden. Maar de wens om te helpen ging verder dan alleen maar spullen geven. We wilden iets doen voor de mensen die de verschrikkingen van de oorlog ontvluchtten. Wat als we hen niet alleen konden voorzien van goederen, maar ook van veiligheid en rust? Wat als we hen konden helpen ontsnappen aan de chaos en hen naar een plek konden brengen waar ze weer konden ademhalen?
Met dat idee in gedachten huurden we een dubbeldeks pendelbus, betaald met sponsorgeld. De bus zou de vrouwen en kinderen uit Oekraïne ophalen, de mensen die in de meeste gevallen alles hadden verloren. In de chaos van de oorlog waren zij de meest kwetsbaren. De mannen, de vaders, waren vaak achtergebleven, vechtend voor hun land. De vrouwen en kinderen waren de vluchtelingen, de slachtoffers van een gewelddadig conflict dat hen hun huis, hun veiligheid, hun levens zoals ze die kenden, had ontnomen.
Drie chauffeurs werden gevonden die niet aarzelden om de lange rit te maken, non-stop, met slechts korte stops om te rusten en te tanken. Vier gastvrouwen zouden zorgen voor de verzorging tijdens de reis. Het was een missie die het hart raakte, een rit die nooit eerder was gemaakt, maar zo noodzakelijk was.
Met de bus volgeladen met hulpgoederen en de intentie om zo veel mogelijk mensen te helpen, vertrokken we naar Oekraïne. Het was een rit met een dubbel gevoel. Aan de ene kant was er het verdriet, de pijn, het besef dat dit nodig was. Aan de andere kant was er ook de dankbaarheid dat we in staat waren om te helpen, dat we iets konden doen in een tijd van chaos. Het was een rit van hoop in het aangezicht van de verschrikking. We reden naar Oekraïne met de gedachte dat als we alleen maar een klein verschil konden maken, het al de moeite waard was.
De rit zelf was zwaar, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. De verhalen die we hoorden van de mensen die we tegenkwamen waren hartverscheurend. Ze vertelden over de vlucht, over de angst, over alles wat ze hadden moeten achterlaten. Maar zelfs in hun verdriet was er een onmiskenbare kracht, een vastberadenheid om door te gaan, om te overleven, voor hun kinderen, voor hun toekomst.
En toen, na de lange reis, kwamen we aan in Oekraïne, en vonden we de vrouwen en kinderen die wanhopig wachtten op hulp. We brachten hen in veiligheid, haalden hen uit het oorlogsgebied en brachten hen naar Nederland. In verschillende steden, van Urk tot Barneveld en Utrecht, werden ze afgezet op plekken waar ze konden rusten en zich voorbereiden op een toekomst die nog onzeker was, maar in ieder geval veiliger.
Dankzij de inzet van velen, van alle vrijwilligers die hun tijd, hun energie en hun middelen hadden gegeven, was het mogelijk om deze hulp te bieden. Het was een gezamenlijke inspanning van mensen die zich niet konden neerleggen bij de verwoesting die plaatsvond, die niet konden wachten op een oplossing, maar die besloten actie te ondernemen.
Terugkijkend op deze ervaring is het duidelijk dat, wanneer mensen samenkomen, wanneer de gemeenschap haar handen ineen slaat, er prachtige dingen kunnen gebeuren. De rit naar Oekraïne was er één van hoop, van saamhorigheid, van liefde voor mensen die in een gruwelijke situatie verkeerden.
En hoewel de oorlog nog steeds voortduurt, en de pijn en het verdriet die ermee gepaard gaan nog steeds immens zijn, kunnen we terugkijken op wat we hebben bereikt met een gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid voor de mensen die hun tijd gaven, die hulpgoederen inzamelden, die alles deden wat ze konden. Dankbaarheid voor de vrouwen en kinderen die we konden helpen, die de veiligheid en rust vonden die ze zo hard nodig hadden.
Deze reis was niet alleen een rit van 3000 kilometer. Het was een rit van menselijkheid, van het onwrikbare geloof dat we elkaar kunnen helpen, zelfs in de donkerste tijden. We zullen deze ervaring nooit vergeten, en we zullen blijven geloven in de kracht van samenwerking, van liefde, van hoop. Want dat is wat ons als mensen verbindt: het vermogen om in tijden van chaos het goede te blijven zoeken, om de handen uit te steken en samen een verschil te maken.
