De Onvergetelijke Reis van Arda en Emirhan
We waren net verhuisd naar Lelystad-Haven, het was een rustige middag en we zaten lekker relaxed op de bank. De verhuizing had ons aardig wat energie gekost, maar het voelde goed om eindelijk op ons nieuwe plekje te zijn. We praatten wat, een beetje over de omgeving, de plannen voor de komende weken, toen plotseling de voordeurbel ging. Wie zou dat zijn? Mike stond op en opende de deur.
Daar stond Harun Bulut, een vriend van Mike, al meer dan 35 jaar. Hij had een krant onder zijn arm en een serieuze blik op zijn gezicht. Ik zag meteen dat er iets niet in orde was. Harun, altijd een vrolijke en energieke man, was nu duidelijk aangeslagen.
Binnengekomen begon hij het verhaal te vertellen. Een verhaal dat ons leven in één klap zou veranderen.
Er was een Turks gezin, Hakan en Hanife Görmus, die op vakantie waren in Turkije. Wat een heerlijke tijd hadden ze voor ogen, maar dat werd al snel ruw verstoord. Hanife kreeg plotseling buikpijn en besloot naar een dokter te gaan. Wat ze daar te horen kreeg, was onvoorstelbaar. Ze was al zeven maanden zwanger en had geen idee. En alsof dat nog niet genoeg was, beviel ze van een tweeling. Twee prachtige jongens, maar veel te vroeg. Het oogvlies van de baby’s was nog niet volgroeid, waardoor hun kansen op zicht in de toekomst ernstig verminderd waren.
Toen het gezin terugkwam naar Nederland, begonnen de zorgen pas echt. De artsen bevestigden de noodzaak van een operatie, maar de verzekeraars weigerden elke vorm van hulp. De tijd drong: er was slechts drie maanden om de oogjes van de jongens te redden. De enige optie was een dure operatie in Cuba of de Verenigde Staten, maar zonder steun van de verzekering stonden de ouders machteloos. Ze waren radeloos, wisten niet waar ze moesten beginnen.
En toen kwam Harun in beeld. Het was als een blikseminslag voor hem. Hij kende Hakan oppervlakkig. Dit kon en mocht niet gebeuren. Harun besloot Mike te vragen alles op alles te zetten om te helpen. Vanaf dat moment draaide alles om de tweeling, Arda en Emirhan.
Harun en Mike gingen niet alleen naar familie en vrienden, zij bezochten ruim 160 moskeeën, Mike sprak met ondernemers, zette de media in en zorgde ervoor dat de hele gemeenschap zich achter dit gezin schaarde. Het was ongelofelijk om te zien hoeveel mensen zich aanmeldden om te helpen. Binnen vijf weken was er al meer dan 250.000 euro ingezameld. Het leek wel een wonder. Maar het was geen wonder, het was pure liefde en betrokkenheid van een gemeenschap die niet kon en wilde toestaan dat deze kinderen zonder hoop zouden achterblijven.
Tegelijkertijd waren we druk bezig met de medische kant van het verhaal. Mike had contact opgenomen met het Baumant Hospital in Michigan, USA. Dr. Michael Trees, een vooraanstaand arts, had de medische gegevens ontvangen en een grondig vooronderzoek gedaan. Er was een kans, een kleine, maar het was een kans. De tijd was zo kort en de beslissing moest snel worden genomen.
Alles kwam in een stroomversnelling. Vliegtickets werden geboekt, en na een lange reis kwamen we aan in de Verenigde Staten. Daar verbleven we in een motel vlakbij het ziekenhuis, en we gingen elke dag heen en weer naar de artsen. De spanning was enorm. De operaties zelf waren een emotionele achtbaan. Iedereen was zo betrokken, het voelde alsof we samen vochten voor het leven van deze kleine jongens.
Toen kwam het moment van de waarheid. De uitslagen van de operaties. Het was een zware klap toen we te horen kregen dat de operatie voor Emirhan niet was geslaagd. Het was moeilijk om te begrijpen, de tranen sprongen in onze ogen. Maar de artsen deden alles wat ze konden, en voor Arda was er wel succes. Hij zou kunnen zien, hij had een kans op een volwaardig leven.
Het verlies van Emirhan was hartverscheurend. Toch bleef hij in ons hart, voor altijd. Zijn leven, zijn glimlacht, zijn eerste stapkes aan de hand van Inge heeft zoveel betekenis en nog steeds. De manier waarop de gemeenschap zich had ingezet voor hem, voor zijn broertje, voor zijn ouders – dat was het echte wonder. De liefde en steun die we hadden ontvangen, maakte alles de moeite waard. Arda en Emirhan werden voor ons allemaal een symbool van doorzettingsvermogen, van liefde, van eenheid.
Arda en Emirhan groeien op en het gaat goed met hen beide. Zijn ouders zijn dankbaar voor elke dag, voor elke stap die hij zet. Maar ook Emirhan blijft altijd in hun gedachten. Hij was het kleinere mannetje, de dappere jongen die zo snel zijn plaats in onze harten had gevonden.
Deze reis, dit verhaal, heeft ons geleerd dat er altijd hoop is, zelfs in de donkerste tijden. Het heeft ons laten zien hoe belangrijk het is om samen te staan, om elkaar te helpen, ongeacht waar je vandaan komt of in welke situatie je je bevindt. Want uiteindelijk zijn we allemaal mensen die het beste voor elkaar willen, met liefde als de grootste drijfveer.
Arda en Emirhan, jullie zullen voor altijd in ons hart zijn. Dankzij de kracht van de gemeenschap, dankzij de hoop die we met elkaar deelden, hebben we iets wonderbaarlijks meegemaakt. En jullie verhaal zal voor altijd een inspiratie blijven voor ons allemaal.
De kranten hebben hier veel aandacht aan besteed:
